Pochodzenie nazwu

W dociekaniach nad źródłosłowiem nazw miejcowych bardzo rzadko móżemy spotkać się z tak rozbieżnymi stanowiskami jak w wypadku Wędryni.

Informacja o założeniu gminy może być zawarta w opowiadaniu ludowym i ta teoria najbardziej odpowiada zwłaszcza mieszkańcom Wędryni. Stara legenda, znana na Śląsku Cieszyńskim, powiada,

że nazwa wsi wzięła się od wędrowca (niem. Wanderer). Jest to typowy przakład etymologii ludowej, której rysem charakterystycznym jest kojarzenie przypadkowych słów z uwagi na ich podobieństwo.

Z uwagi na tradycję powtórzmy zatem znaną legendę, która mówi, że dawno, dawno temu, kiedy w miejscu dzisiejszej miejsowości rósł gęsty las, zjawił się tutaj zmęczony i spragniony wędrowiec. Nie mając już sił do dalszej wędrówki ledwo żyw padł na ziemię. Kiedy pogodził się ze swoją nieuchronną śmiercią, usłyszał w dali szum potoka. Ostatkiem sił doczołgał się do nirgo i napił się wody. Po ugaszeniu pragnienia zasnął. Obudził się zdrów i pełen sił, postanowił więc zakończyć swoją wędrówkę i zamieszkać tu na stałe. Wybudował dom, wokół którego z czasem stanęły inne. Tak powstała nowa osada, której nazwę – Wędrynia – nadano od jej założyciela, owego wędrowca.

Legenda w powyższej formie została zapisana już w 1836 roku przez nieznanego niemieckiego skrybę, urzędnika Komory Cieszyńskiej.